روزي, روزگاري کک و مورچه اي با هم دوست بودند. يک روز کک به مورچه
گفت «دلم از گشنگي ضعف مي رود.»مورچه گفت «من هم مثل تو.» کک گفت «بريم چيزي بگيريم و شکم مان را وصله پينه کنيم.»و نشستند به صحبت که «چه بگيريم؟ چه نگيريم؟»«گردو بگيريم پوست دارد.»«کشمش بگيريم دم دارد.»«سنجد بگيريم هسته دارد.»«بهتر است گندم بگيريم ببريم آسياب آرد کنيم؛ بياريم خانه نان بپزيم
و بخوريم.» کک رفت گندم گرفت آورد داد به مورچه.مورچه گندم را برد آسياب آرد کرد و آورد خانه. آرد را الک کرد و تو
لاوک خمير کرد و چونه درست کرد.کک هم رفت تنور را آتش کرد که نان بپزد. اما, همين که خواست نان اول
را بچسباند به تنور پاش سر خورد؛ افتاد تو تنور و سوخت.مورچه شيون و زاري راه انداخت و از خانه رفت بيرون. بنا کرد به سر و
سينه زدن و خاک به سر خودش ريختن.کفتري از بالاي درخت پرسيد «مورچه خاک به سر! چرا خاک به سر؟» مورچه
جواب داد «کک به تنور؛ مورچه خاک به سر.»کفتر هم پرهاي دمش را ريخت. درخت پرسيد «کفتر دم بريز! چرا دم بريز؟»کفتر جواب داد «کک به تنور؛ مورچه خاک به سر؛ کفتر دم بريز.» درخت هم
برگ هاش را ريخت.آب آمد از پاي درخت رد شود, ديد درخت برگ ندارد. پرسيد «درخت برگ
ريزان! چرا برگ ريزان؟»درخت جواب داد «کک به تنور؛ مورچه خاک به سر؛ کفتر دم بريز؛ درخت برگ
ريزان.»آب هم گل آلود شد و رفت به طرف گندم زار. گندم ها پرسيدند «آب گل
آلود! چرا گل آلود؟»آب جواب داد «کک به تنور؛ مورچه خاک به سر؛ کفتر دم بريز؛ درخت برگ
ريزان؛ آب گل آلود.»گندم ها هم سر و ته شدند. در اين موقع دهقان به گندم زار رسيد و ديد
گندم ها سر و ته شده اند.دهقان پرسيد «گندم سر و ته! چرا سر و ته؟» گندم ها جواب دادند «کک به
تنور؛ مورچه خاک به سر؛ کفتر دم بريز؛ درخت برگ ريزان؛ آب گل آلود؛ گندم سر و ته.»دهقان هم بيلي را که دستش بود زد به پشتش و برگشت خانه. دختر دهقان
وقتي ديد باباش بيل زده به پشتش, پرسيد «بابا بيل به پشت! چرا بيل به پشت؟»دهقان
جواب داد «کک به تنور؛ مورچه خاک به سر؛ کفتر دم بريز؛ درخت برگ ريزان؛ آب گل
آلود؛ گندم سر و ته؛ بابا بيل به پشت.» دختر هم کاسة ماستي را که دستش بود و آورده
بود با نان بخورند ريخت به صورت خودش. ننة دختر تا او را ديد, پرسيد «دختر ماست به
رو! چرا ماست به رو؟»دختر جواب داد «کک به تنور؛ مورچه خاک به سر؛ کفتر م بريز؛ درخت برگ
ريزان؛ آب گل آلود؛ گندم سر و ته؛ بابا بيل به پشت؛ دختر ماست به رو.» ننه هم همين
طور که دم تنور نشسته بود و نان مي پخت, پستانش را چسباند به تنور داغ.در اين بين پسرش سر رسيد و پرسيد «ننه جز و وز! چرا جز و وز؟»ننه جواب داد «کک به تنور؛ مورچه خاک به سر؛ کفتر دم بريز؛ درخت برگ
ريزان؛ آب گل آلود؛ گندم سرو ته؛ بابا بيل به پشت؛ دختر ماست به رو؛ ننه جز و وز.»
پسر هم با نک قلم دوات زد يک چشم خودش را کور کرد.وقتي رفت مکتب, ملا ديد يک چشم پسر کور شده. پرسيد «پسر يک چشمي! چرا
يک چشمي؟»پسر جواب داد «کک به تنور؛ مورچه خاک به سر؛ کفتر دم بريز؛ درخت برگ
ريزان؛ آب گل آلود؛ گندم سر و ته؛ بابا بيل به پشت؛ دختر ماست به رو؛ ننه جز و وز؛
پسر يک چشمي.» ملا هم يک لنگ سبيلش را کند.وقتي ملا سوار خرش شد, خر پرسيد «ملا يک سبيل! چرا يک سبيل؟» ملا
جواب داد «کک به تنور؛ مورچه خاک به سر؛ کفتر دم بريز؛ درخت برگ ريزان؛ آب گل
آلود؛ گندم سر و ته؛ بابا بيل به پشت؛ دختر ماست به رو؛ ننه جز و وز؛ پسر يک چشمي؛
ملا يک سبيل.» خر رو دو پاش بلند شد و عرعر کرد «کک به تنور به من چه؛ مورچه خاک
به سر به من چه؛ کفتر دم بريز به من چه؛ درخت برگ ريزان به من چه؛ آب گل آلود به
من چه؛ گندم سر و ته به من چه؛ بابا بيل به پشت به من چه؛ دختر ماست به رو به من
چه؛ ننه جز و وز به من چه؛ پسر يک چشمي به من چه؛ ملا يک سبيل به من چه؛ مي خندم و
مي خندم. به ريش همه مي بندم.»ملا گفت «بي خود که خر نشدي. اين طور شد که خر شدي.»

گريه امام زمان(ع) در مصيبت حضرت ابوالفضل(ع)

جناب آقاى قاضى زاهدى گلپايگانى مى‏فرمايد: من در تهران از جناب آقاى حاج محمد على فشندى كه يكى از اخيار تهران است، شنيدم كه مى‏گفت: من از اول جوانى مقيّد بودم كه تا ممكن است گناه نكنم و آن‏قدر به حج بروم تا به محضر مولايم حضرت بقيةاللَّه، روحى فداه، مشرف گردم. لذا سالها به همين آرزو به مكه معظمه مشرف مى‏شدم.

در يكى از اين سالها كه عهده‏دار پذيرايى جمعى از حجاج هم بودم، شب هشتم ماه ذيحجه با جميع وسائل به صحراى عرفات رفتم تا بتوانم قبل از آنكه حجاج به عرفات بيايند، براى زوارى كه با من بودند جاى بهترى تهيه كنم. تقريباً عصر روز هفتم بارها را پياده كردم و در يكى از آن چادرهايى كه براى ما مهيا شده بود، مستقر شدم. ضمناً متوجه شدم كه غير از من هنوز كسى به عرفات نيامده است. در آن هنگام يكى از شرطه‏هايى كه براى محافظت چادرها در آنجا بود، نزد من آمد و گفت: تو چرا امشب اين همه وسائل را به اينجا آورده‏اى؟ مگر نمى‏دانى ممكن است سارقان در اين بيابان بيايند و وسائلت را ببرند؟ به هر حال حالا كه آمده‏اى، بايد تا صبح بيدار بمانى و خودت از اموالت محافظت بكنى. گفتم: مانعى ندارد، بيدار مى‏مانم و خودم از اموالم محافظت مى‏كنم.
آن شب در آنجا مشغول عبادت و مناجات با خدا بودم و تا صبح بيدار ماندم تا آن‏كه نيمه‏هاى شب ديدم سيد بزرگوارى كه شال سبز به سر دارد، به در خيمه من آمدند و مرا به اسم صدا زدند و فرمودند: حاج محمدعلى، سلام عليكم. من جواب سلام را دادم و از جا برخاستم. ايشان وارد خيمه شدند و پس از چند لحظه جمعى از جوانها كه تازه مو بر صورتشان روييده بود، مانند خدمتگزار به محضرش رسيدند. من ابتدا مقدارى از آنها ترسيدم، ولى پس از چند جمله كه با آن آقا حرف زدم، محبت او در دلم جاى گرفت و به آنها اعتماد كردم. جوانها بيرون خيمه ايستاده بودند ولى آن سيد داخل خيمه تشريف آورده بود. ايشان به من رو كرد و فرمود: حاج محمد على! خوشا به حالت! خوشا به حالت! گفتم: چرا؟
فرمودند: شبى در بيابان عرفات بيتوته كرده‏اى كه جدم حضرت سيدالشهداء اباعبداللَّه‏الحسين(ع) هم در اينجا بيتوته كرده بود. من گفتم: در اين شب چه بايد بكنيم؟ فرمودند: دو ركعت نماز مى‏خوانيم، در اين نماز پس از حمد، يازده مرتبه قل‏هواللَّه بخوان.
لذا بلند شديم و اين عمل را همراه با آن آقا انجام داديم. پس از نماز آن آقا يك دعايى خواندند كه من از نظر مضامين مانند آن دعا را نشنيده بودم. حال خوشى داشتند و اشك از ديدگانشان جارى بود. من سعى كردم كه آن دعا را حفظ كنم ولى آقا فرمودند: اين دعا مخصوص امام معصوم است و تو هم آن را فراموش خواهى كرد. سپس به آن آقا گفتم: ببينيد آيا توحيدم خوب است؟ فرمود: بگو. من هم به آيات آفاقيه و انفسيه بر وجود خدا استدلال كردم و گفتم: من معتقدم كه با اين دلايل، خدايى هست. فرمودند: براى تو همين مقدار از خداشناسى كافى است. سپس اعتقادم را به مسئله ولايت براى آن آقا عرض كردم. فرمودند: اعتقاد خوبى دارى. بعد از آن سؤال كردم كه: به نظر شما الآن حضرت امام زمان(ع) در كجا هستند. حضرت فرمودند: الان امام زمان در خيمه است.
سؤال كردم: روز عرفه، كه مى‏گويند حضرت ولى‏عصر(ع) در عرفات هستند، در كجاى عرفات مى‏باشند؟ فرمود: حدود جبل‏الرحمة. گفتم: اگر كسى آنجا برود آن حضرت را مى‏بيند؟ فرمود: بله، او را مى‏بيند ولى نمى‏شناسد.
گفتم: آيا فردا شب كه شب عرفه است، حضرت ولى‏عصر(ع) به خيمه‏هاى حجاج تشريف مى‏آورند و به آنها توجهى دارند؟ فرمود: به خيمه شما مى‏آيد؛ زيرا شما فردا شب به عمويم حضرت ابوالفضل(ع) متوسل مى‏شويد.
در اين موقع، آقا به من فرمودند: حاجّ محمدعلى، چاى دارى؟ ناگهان متذكر شدم كه من همه چيز آورده‏ام ولى چاى نياورده‏ام. عرض كردم: آقا اتفاقاً چاى نياورده‏ام و چقدر خوب شد كه شما تذكر داديد؛ زيرا فردا مى‏روم و براى مسافرين چاى تهيه مى‏كنم.
آقا فرمودند: حالا چاى با من. از خيمه بيرون رفتند و مقدارى كه به صورت ظاهر چاى بود، ولى وقتى دم كرديم، به قدرى معطر و شيرين بود كه من يقين كردم، آن چاى از چايهاى دنيا نيست، آوردند و به من دادند. من از آن چاى دم كردم و خوردم. بعد فرمودند: غذايى دارى، بخوريم؟ گفتم: بلى نان و پنير هست. فرمودند: من پنير نمى‏خورم. گفتم: ماست هم هست. فرمودند: بياور، من مقدارى نان و ماست خدمتشان گذاشتم و ايشان از نان و ماست ميل فرمودند.
سپس به من فرمودند: حاج محمدعلى، به تو صد ريال (سعودى) مى‏دهم، تو براى پدر من يك عمره به‏جا بياور. عرض كردم: اسم پدر شما چيست؟ فرمودند: اسم پدرم »سيد حسن« است. گفتم: اسم خودتان چيست؟ فرمودند: سيد مهدى. من پول را گرفتم و در اين موقع، آقا از جا برخاستند كه بروند. من بغل باز كردم و ايشان را به عنوان معانقه در بغل گرفتم. وقتى خواستم صورتشان را ببوسم، ديدم خال سياه بسيار زيبايى روى گونه راستشان قرار گرفته است. لبهايم را روى آن خال گذاشتم و صورتشان را بوسيدم.
 پس از چند لحظه كه ايشان از من جدا شدند، من در بيابان عرفات هر چه اين طرف و آن طرف را نگاه كردم كسى را نديدم! يك مرتبه متوجه شدم كه ايشان حضرت بقيةاللَّه، ارواحنافداه، بوده‏اند، به‏خصوص كه اسم مرا مى‏دانستند و فارسى حرف مى‏زدند! نامشان مهدى(ع) بود و پسر امام حسن عسكرى(ع) بودند.
بالاخره نشستم و زارزار گريه كردم. شرطه‏ها فكر مى‏كردند كه من خوابم برده است و سارقان اثاثيه مرا برده‏اند، دور من جمع شدند، اما من به آنها گفتم: شب است و مشغول مناجات بودم و گريه‏ام شديد شد.

فرداى آن روز كه اهل كاروان به عرفات آمدند، من براى روحانى كاروان قضيه را نقل كردم، او هم براى اهل كاروان جريان را شرح داد و در ميان آنها شورى پيدا شد.
اول غروب شب عرفه، نماز مغرب و عشا را خوانديم. بعد از نماز با آن‏كه من به آنها نگفته بودم كه آقا فرموده‏اند: »فردا شب من به خيمه شما مى‏آيم؛ زيرا شما به عمويم حضرت عباس(ع) متوسل مى‏شويد« خود به خود روحانى كاروان روضه حضرت ابوالفضل(ع) را خواند و شورى برپا شد و اهل كاروان حال خوبى پيدا كرده بودند، ولى من دائماً منتظر مقدم مقدس حضرت بقيةاللَّه، روحى و ارواح العالمين لتراب مقدمه الفداء، بودم.
بالاخره نزديك بود روضه تمام شود كه كاسه صبرم لبريز شد. از ميان مجلس برخاستم و از خيمه بيرون آمدم، ناگهان ديدم حضرت ولى‏عصر(ع) بيرون خيمه ايستاده‏اند و به روضه گوش مى‏دهند و گريه مى‏كنند، خواستم داد بزنم و به مردم اعلام كنم كه آقا اينجاست، ولى ايشان با دست اشاره كردند كه چيزى نگو و در زبان من تصرف فرمودند و من نتوانستم چيزى بگويم. من اين طرف در خيمه ايستاده بودم و حضرت بقيةاللَّه، روحى‏فداه، آن طرف خيمه ايستاده بودند و بر مصائب حضرت ابوالفضل(ع) گريه مى‏كرديم و من قدرت نداشتم كه حتى يك قدم به طرف حضرت ولى‏عصر(ع) حركت كنم. بالاخره وقتى روضه تمام شد، حضرت هم تشريف بردند. 
 
محمدرضا باقى اصفهانى برگرفته از: آثار و بركات حضرت امام حسين(ع)، ص23، قضيه 5.