چشم به راه سپيده

تو را غايب ناميده اند، چون «ظاهر» نيستي، نه اينكه «حاضر» نباشي.
«غيبت» به معناي «حاضرنبودن»، تهمت ناروائي است كه به تو زده اند و آنان كه بر اين پندارند، فرق ميان «ظهور» و «حضور» را نمي دانند، آمدنت كه در انتظار آنيم به معناي «ظهور» است، نه «حضور» و دلشدگانت كه هر صبح و شام تو را مي خوانند، ظهورت را از خدا مي طلبند نه حضورت را. وقتي ظاهر مي شوي، همه انگشت حيرت به دندان مي گزند با تعجب مي گويند كه تو را پيش از اين هم ديده اند. و راست مي گويند، چرا كه تو در ميان مائي، زيرا امام مائي. جمعه كه از راه مي رسد، صاحبدلان «دل» از دست مي دهند و قرار از كف مي نهند و قافله دل هاي بي قرار روي به قبله مي كنند و آمدنت را به انتظار مي نشينند...
و اينك اي قبله هر قافله و اي «شبروان را مشعله»، در آستانه آدينه اي ديگر با دلدادگان ديگري از خيل منتظرانت سرود انتظار را زمزمه مي كنيم.



چرا نظر نمي كني؟

چرا ز كوي عاشقان دگر گذر نمي كني
                 چه شد كه هرچه خوانمت به من نظر نمي كني
مگر مرا ز درگهت خدا نكرده رانده اي
                                 دگر براي خدمتت مرا خبر نمي كني
نشسته ام به راه تو به شوق يك نگاه تو
                          ز پيش چشم خسته ام چرا گذر نمي كني
تو اي هماي رحمت، اي جهان به زير سايه ات
                          چرا نظر به مرغكي شكسته پر نمي كني
نگر به خيل عاشقان، به سامرا و جمكران
                          ز باب خانه ات چرا سري به در نمي كني

حبيب الله حسان «چايچيان»